Het digitale voorleesboek van De Aardappelmannetjes

Lees zonder boek

De Aardappelmannetjes

De kinderen van de basisschool hebben pauze. De basisschool staat in een natuurgebied het is daar erg mooi maar ook gevaarlijk. Er staat een groot bord: DENK ERAAN! MOERAS!

Op het schoolplein spelen de jongens voetbal. Er wordt geroepen en gegilt, ze rennen achter de bal aan.

Morgen is de bal voor de meisjes en die kunnen gillen, phoe! Daar wordt ieder kindje van het dagverblijf – wat bij de school hoort – wakker van.

Maar nu vandaag zijn de jongens in aktie, het is behoorlijk warm ze zweten van het rennen en krijgen een droge keel van het roepen, maar plotseling is het doodstil… De bal vliegt met een grote vaart over het muurtje zo het natuurgebied in. Iedereen houdt zijn adem in.

Als de schrik wat gezakt is, komen er boze woorden.
“Het is jouw schuld”
“Nee hij schopte de bal zo stom hoog.”
Maar ze konden mopperen wat ze wilden , daar kwam de bal niet mee terug. De trainer van de voetbalclub zegt altijd dat ze moeten samen werken. “Jullie zijn een team dus je doet niets alleen. Overleg en werk samen.”

Dat hadden ze goed in hun oren geknoopt nu kwam het echt helemaal van pas.
”OVERLEG JONGENS” riep Aws.
Hij heeft zonet staan denken dat hij het klusje wel even voor elkaar bokst.

“Nee Aws, dat is verboden, we mogen er echt niet in en zeker niet zonder de juf. Je kunt zo wegzakken in het moeras.”

“Maar er loopt een klein paadje en als ik nou daar op blijf lopen kan er niets gebeuren.”

Hij klom al over de muur en liet zich heel voorzichtig naar beneden zakken. Oei, het is nog veel hoger dan hij dacht. Plof, daar stond Aws aan de andere kant onder aan de muur.

Het zweet loopt met straaltjes over zijn hoofd. “Het is best eng maar vooruit, ik moet de bal pakken.”

Heel voorzichtig liep hij voetje voor voetje op het paadje. Intussen was David ook over de muur geklommen. Misschien moet hij Aws helpen.
Twee andere jongens gingen op de muur zitten om toe te snellen als het nodig was. De anderen hielden de juf in de gaten, ze zouden haar afleiden als ze eraan kwam.

Aws en David waren nu bij het meest gevaarlijke stuk aangekomen. Daar lag de bal, maar helaas konden ze er niet bij. Aws rekte zich uit zover hij kon, maar het lukte net niet.
David zette zijn voeten stevig in de grond en gaf Aws een hand dan kon hij zich verder voorover buigen en de bal proberen te grijpen. Jammer, nog nèt niet. Ze zouden bijna samen de drab inkukelen.

Wanilson, die vanaf de muur zat te kijken, klom er ook snel overheen om te helpen. Voetje voor voetje liep hij over het paadje, soms gleed zijn voet iets weg. Zijn gympen waren al behoorlijk vochtig, maar hij kwam er wel. Hij gaf David een hand en zo maakten ze een slinger. Aws moest wel een been in het moeras zetten, anders lukte het nog niet. David hield hem stevig vast, maar de bal was vastgezogen in de blubber.

Plotseling… kwamen er lange stengels naar boven. Een soort wortels met aan het uiteinde een lange pin, het leek wel op een bruine nagel.

De wortels kwamen steeds verder boven het moeras uit. Ze bewogen als armen, echte tentakels. Het was doodeng. De jongens stonden stijf van schrik. De wortels klemden zich om de bal heen en… ploep weg was de bal, zo het moeras in getrokken.

De jongens trokken Aws zo snel mogelijk de blubber uit. Eerst lukte het een klein beetje maar toen ging het niet meer. Aws werd aan zijn been vastgehouden door de tentakels.

Er kwamen hele boosaardige oogjes boven het moeras uit, het leek wel een aardappelhoofd. Het kwam steeds verder naar boven, nu zagen de jongens het ook. Het hoofd was eivormig net als bij een aardappel. Uit zijn lijf kwamen de wortels.

Heel langzaam dreven de jongens naar Aws toe, maar intussen werd er ook flink aan zijn broekspijp getrokken.

Nehes, de grootste jongen uit Groep 4, sprong over de muur en rende naar zijn vrienden. Hij moest helpen, hij was de sterkste. Hij pakte David om zijn middel en trok op zijn allerhardst. Hij trok, en trok, maar het hielp niets.

Intussen had Wanilson een stok gevonden. Hij sloeg en sloeg op de wortels maar daar werden de aardappelmannetjes heel erg boos over. Ze wilden ook zijn voet grijpen, maar gelukkig kon hij op tijd wegspringen.

Aws stond al tot aan zijn buik in het water. Eén been wilde hij proberen op de kant te houden, maar dat werd steeds moeilijker.

“Trekken! Trekken!” riep iedereen.
Maar hoe ze ook hun best deden, het lukte niet. Er kwamen steeds meer wortels die zich om Aws zijn buik spande. Hij werd dieper in het moeras gezogen. Grote paniek onder de jongens.

“Aws! Aws!” riepen ze. “Pak de stok!”
Maar net voordat dat kon kwam er een bolling in het moeras omhoog.

De jongens stonden doodstil er werd niet meer geroepen. Ze zagen een bol hoofd met grote bolle ogen. Aws liet plotseling de hand van David los en Nehes rolde samen met hem over de grond. Aws verdween al snel tot aan zijn hals in de modder. De aardappelmannetjes bleven aan hem trekken. Er ontstond een enorme paniek.

Tot er plotseling een stem zei: “Rustig Aws. Ik ben een zachtaardige moerasdraak. Zie je op mijn kop die punten zitten? Pak je daaraan vast. Snel, anders verdwijn je kopje onder en kan ik je niet meer redden!”

Aws pakte de punten vast en met een zwiep plopte hij uit het vieze modderige watertje. Hij was gered.

Het licht ging aan.
“Opstaan Aws,” zei mama “je moet naar school.”

Oei gelukkig. Alles was een hele enge nare droom, maar straks ga ik toch bij de muur kijken of ik de moeras draak kan vinden…